🎴 Jan Władysław Dawid O Duszy Nauczycielstwa

Wybitny pedagog Jan Władysław Dawid za istotę powołania nauczycielskiego uważał „miłość dusz ludzkich”. W swojej pracy „O duszy nauczycielstwa” wyjaśniał ją w następujący sposób: „Jest to miłość, bo człowiek wychodzi poza siebie, troszczy się, bezinteresownie czyni coś dla drugiego; jest to miłość dusz, bo przedmiotem jej jest wewnętrzna duchowa treść człowieka, jego dobro moralne, jego oświecenie i udoskonalenie jako istoty duchowej. Dla nauczyciela z takim powołaniem każdy nowy uczeń to jakby rozszerzenie i przyrost własnej jego jaźni, to nowe zadanie do spełnienia w zakresie jego własnego osobistego życia”. Nauczyciel w relacjach z wychowankami powinien kierować się przede wszystkim miłością. Prawdziwy nauczyciel musi oddać im swoje serce. Głębokie i szczere „ukochanie” dzieci i młodzieży jest czynnikiem otwierającym ich zaufanie. Uczniowie powinni czuć, że nauczyciel ich kocha, że ich szanuje, że jest przejęty ich losem i pragnie ich szczęścia. Autentyczna miłość pedagogiczna powinna ogarnąć ogół uczniów. Nauczyciel musi widzieć w wychowanku piękno jego duszy. Wszystkie dzieci, zarówno te dobre, jak i te trudne pod względem wychowawczym, powinny czuć się kochane i akceptowane przez swojego wychowawcę. Pedagog, który tak kocha swoich uczniów, umie im również wybaczyć ich błędy i zrozumieć porażki. Prawdziwy sukces pedagogiczny może osiągnąć jedynie ten wychowawca, dla którego sprawy uczniów będą jego problemami, zabawa – jego zabawą, a ich radości – jego radościami. Wówczas też nie będzie musiał poszukiwać żadnych specjalnych metod wychowawczych, które miałyby mu ułatwić pracę z młodzieżą i zyskać wpływ na nią. W naszej szkolnej rzeczywistości nie doceniamy wyrażania uczuć, zarówno przez uczniów, jak i przez nauczycieli. Stoimy jakby za betonowym murem, tak jakbyśmy byli pozbawieni wszelkich uczuć. A przecież szkoła to nie tylko miejsce nauki, gdzie poszerzamy swoje horyzonty umysłowe. Szkoła powinna być również miejscem wzajemnego szacunku i miłości. To w niej uczeń powinien doświadczać, że jest akceptowany i kochany. W pełni szczęśliwy może być jedynie ten wychowanek, który w szkole doświadczy miłości od swoich wychowawców. Ta iskierka miłości zapalona w jego duszy, czasami może być jedyną, która sprawi, że ogień miłości będzie promieniował przez całe jego życie. W swoich wspomnieniach o szkole Krystyna Piechota-Ważna z wielkim rozrzewnieniem pisała o swojej wychowawczyni: „Pani Woszczerewiczowa uczyła i wychowywała nas, jednocześnie kształtując nasze charaktery. Chciała w nas widzieć nie tylko dobre koleżanki, ale i dobre Polki. Wszystkie swe siły i zapał oddawała szkole, kochała młodzież, a szczególnie, tak nam przynajmniej się zdawało, naszą klasę, której była wychowawczynią. Umiała dotrzeć do każdej z nas, znała nasze stosunki rodzinne, warunki materialne, w jakich żyjemy. W chwilach ciężkich była nam zawsze pomocą. Jednocześnie potrafiła być najlepszą koleżanką, przyjaciółką i przewodniczką, kiedy organizowała wycieczki klasowe czy spotkania przy ognisku. Zacierał się wówczas dystans, jaki dzieli ucznia od nauczyciela”. We współczesnej szkole potrzeba nam właśnie takich nauczycieli, których stać na to, by swój cenny czas poświęcić dzieciom i młodzieży. Potrzeba nam wychowawców, którzy w swoich relacjach do wychowanków kierować się będą prawdziwą miłością pedagogiczną. Przeczytaj pozostałe

Jan Paweł Władysław Dawid Data i miejsce urodzenia 26 czerwca 1859 Lublin Data i miejsce śmierci 9 lutego 1914 Warszawa Miejsce spoczynku Stare Powązki w Warszawie Zawód, zajęcie pedagog, psycholog Multimedia w Wikimedia Commons Teksty w Wikiźródłach Grób Jana Władysława Dawida na cmentarzu Stare Powązki. Jan Paweł Władysław Dawid (ur. 26 czerwca 1859 w Lublinie, zm. 9 lutego 1914 w Warszawie) – pedagog, psycholog, pionier psychologii wychowawczej i pedagogiki eksperymentalnej w Polsce[1]. Życiorys[edytuj | edytuj kod] Po ukończeniu gimnazjum lubelskiego wstąpił na wydział prawny Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, który ukończył w 1882 r. Psychologię i pedagogikę studiował w Lipsku i Halle pod kierunkiem W. Wundta i H. Ebbinghausa[1]. W 1889 r. ożenił się z działaczką oświatową Jadwigą Szczawińską Dawidową[2][3]. Wykładowca na Uniwersytecie Latającym. W latach 1907-1914 wykładowca psychologii na Wydziale Humanistycznym Towarzystwa Kursów Naukowych w Warszawie[4]. Działalność publicystyczna i naukową rozpoczął od drukowania w „Prawdzie”, „Ateneum” i „Przeglądzie Pedagogicznym”. Rozprawą O zarazie moralnej, drukowanej w „Ateneum” w 1886 r. zwrócił na siebie uwagę, poruszając z punktu widzenia pedagogiczno-społecznego zagadnienia, wymienione w tytule pracy. Był redaktorem w latach: 1889–1897 „Przeglądu Pedagogicznego”, 1900–1905 „Głosu”, 1906–1907 „Przeglądu Społecznego”. Ostatnie lata życia poświęcił całkowicie działalności naukowej. We Lwowie, Krakowie i Warszawie wygłaszał odczyty z dziedziny psychologii i filozofii. Spoczął na cmentarzu Stare Powązki w Warszawie (kwatera 252-1-5)[5]. Do największych jego zasług na gruncie psychologii empirycznej należy szerzenie w Polsce idei prowadzenia badań eksperymentalnych nad dziećmi, nad ich światem wyobrażeń i pojęć, ich myśleniem i inteligencją, a zarazem idei rozwijania umysłu dziecka, jego woli i umiejętności działania. Idee te upowszechniał zarówno przez prowadzenie systematycznych badań i włączanie do nich licznego grona osób współpracujących, jak i przez pisanie książek na temat tych badań i opracowywanie własnych narzędzi badawczych oraz przez tłumaczenie licznych książek z języków obcych. Zainteresowania Dawida związane były z zagadnieniami nauczania początkowego, którego podstawy opracował w dziele Nauka o rzeczach (1892). Przedstawiona przez niego struktura lekcji oparta jest na pięciu stopniach formalnych: przygotowanie apercepcji, przedstawienie materiału konkretnego, porównywanie i wielokrotne kojarzenie, uogólnienie (pojęcia, definicje, prawa, reguły), zastosowanie, połączona jest z takimi elementami procesu psychicznego jak: przyjęcie podniet zewnętrznych, przeróbka wewnętrzna podniet, ruchowa reakcja. W swojej rozprawce O duszy nauczycielstwa (1912) Jan Dawid określa cechy idealnego nauczyciela, jego „duszę”. Za najważniejszą wśród nich uważa Dawid miłość dusz ludzkich, a obok niej wymienia potrzebę doskonałości, poczucie odpowiedzialności i obowiązku, wewnętrzną prawdziwość i moralną odwagę. W największym swoim dziele psychologicznym Inteligencja, wola i zdolność do pracy (1911) przedstawia związek pomiędzy inteligencją, wolą i zdolnością do pracy, który można by określić jako apoteozę pracy. Dawid uważał, że umieć, chcieć i móc – to trzy źródła, które zasilają życie ludzkie. „Umieć” to znaczy mieć inteligencję, „chcieć” – wolę, „móc” – zdolność do pracy. Jan Dawid ostatnie cztery lata życia poświęcił mistyce. Zmiana poglądów nastąpiła u niego po śmierci żony w 1910 r. Napisał dwa dzieła poświęcone przede wszystkim studiom nad Jukubem Boehmem. Napisał O intuicji w mistyce, filozofii i sztuce, Kraków (1913) oraz pośmiertnie wydana O rzeczywistości duchowej, Warszawa (1935). Głosił tam że byt pożąda i dąży do objawienia się w stworzeniu i naturze, jednak objawienie jest możliwe tylko przez przeciwieństwa. Przeciwieństwa nie służą jedynie „objawieniu istoty”, lecz same stanowią też życiodajny bijący puls rzeczywistości. Rzeczywistość trzeba jednak wciąż na nowo „zdobywać, utwierdzać przeciw atakom zmysłów, rozumu i egoizmu” (O intuicji w mistyce, filozofii i sztuce, Marek Nowak napisał rozprawę Od pozytywizmu do mistyki. Ewolucja poglądów Jana Władysława Dawida, o której opowiada następująco „Głównym celem pracy było wyjaśnienie jednego z najtrudniejszych do zinterpretowania faktów z życia warszawskiego psychologa – dlaczego ktoś uważany za pozytywistę pod koniec życia stał się mistykiem? Większość badaczy dotąd twierdziła, że w 1910 r. w wyniku samobójczej śmierci żony, Dawid dokonał zupełnie nieoczekiwanego zwrotu w stronę mistyki, w której szukał odpowiedzi na rodzące się wówczas pytania natury egzystencjalnej. Analiza licznych tekstów uzasadnia tezę, że poglądy mistyczne nie są czymś niezwykłym w przypadku takiego myśliciela, jak Jan Władysław Dawid. Do takiego wniosku skłania kilka przyczyn. Pierwszą z nich jest niejednoznaczny charakter doktryny Comte’a, można w niej dopatrywać się elementów religijnych. Następnie trzeba zwrócić uwagę na okultystyczny wymiar warszawskiego pozytywizmu. Kolejną przyczyną, która skłania do odrzucenia poglądu, że w życiu Dawida dokonał się nagły i nieoczekiwany przełom, jest analiza epoki Młodej Polski, w tamtym okresie zwrot w stronę mistyki był zjawiskiem powszechnym”. Dzieła[edytuj | edytuj kod] W wydaniach zbiorowych ukazały się: Pisma pedagogiczne (1961) Pisma pedagogiczne pomniejsze, Wrocław-Warszawa (1968) Wybrane publikacje: Nauka o rzeczach (1892) Inteligencja, wola i zdolność do pracy, Warszawa (1911), (późniejsze wydania: 1926, 1927, 1966) O duszy nauczycielstwa, Lublin (1912), późniejsze wydania: kopia cyfrowa wydania z 1927 (2002) O intuicji w mistyce, filozofii i sztuce, Kraków (1913) O rzeczywistości duchowej, Warszawa (1935) Przekłady: Paul Gibier, Spirytyzm. Studium historyczno-krytyczne i doświadczalne (1889) – z języka francuskiego Pełne zestawienie prac Dawida znajduje się w Bibliografii filozofii polskiej 1896–1918, T. 4, z. 1. Przypisy[edytuj | edytuj kod] ↑ a b Wincenty Okoń: Nowy słownik pedagogiczny. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie „Żak”, 2001, s. 67. ISBN 83-88149-41-5. ↑ Marek Jerzy Minakowski, Jadwiga Szczawińska ze Szczawina Małego h. Prawdzic, [dostęp 2018-04-02], Cytat: Mąż (ślub: w roku 1889, Warszawa, par. św. Aleksandra, ): Jan Władysław Dawid. ↑ Justyna Myszkowska, Listy do Jana Władysława Dawida : (marzec – kwiecień – maj 1905) / Jadwiga Szczawińska-Dawidowa ; z rękopisu do druku przygotowała, wstępem i komentarzami opatrzyła Justyna Myszkowska., Warszawa: Biblioteka Publiczna Miasta Stołecznego Warszawy – Biblioteka Główna Województwa Mazowieckiego, 2017, ISBN 978-83-87407-29-2. ↑ Dziesięciolecie Wolnej Wszechnicy Polskiej TKN: sprawozdanie z działalności Towarzystwa Kursów Naukowych, 1906-1916, opracowali Ryszard Błędowski, Stanisław Orłowski, Henryk Mościcki, Warszawa 1917, s. 128 Podkarpacka BC – wersja elektroniczna ↑ Cmentarz Stare Powązki: JAN WŁADYSŁAW DAWID, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-03-29]. Bibliografia[edytuj | edytuj kod] Krystyna Ostrowska: Dawid Jan Paweł Władysław. W: Słownik psychologów polskich. Elwira Kosnarewicz, Teresa Rzepa, Ryszard Stachowski (red.). Poznań: Instytut Psychologii UAM, 1992, s. 52-54. Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod] Publikacje Jana Władysława Dawida w bibliotece Polona

Biografia - Jan Władysław Dawid. Najwybitniejszy Polski pedagog przełomu XIX i XXw. W sposób decydujący przyczynił się do unaukowienia pedagogiki polskiej. Był inicjatorem psychologii wychowawczej, autorem licznych prac naukowych z dziedziny pedagogiki, psychol., fizjol., a jednocześnie organizatorem żywego u nas ruchu pedagogicznego. Swymi pismami i działalnością wywarł duży wpływ na nauczycielstwo. Był też postępowym działaczem społ. i politycznym. Ur. się w Lublinie w 1859r. (zmarł w 1914r. na gruźlicę gardła) po ukończeniu gimnazjum studiował na wydziale prawnym, potem przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego, a potem za granicą w Halle i w Lipsku. W ni9emczech zapoznał się z pedagogiką i tworzącą się wówczas psychologią eksperymentalną. Po powrocie z W-wy oddaje się intensywnie pracy naukowej i zapoczątkowuje u nas badania nad dzieckiem. Pierwsze swoje prace publikuje w „Przeglądzie pedagogicznym” i w „Aleneum”. Prace te przygotowały pierwsze książkowe wydanie Dawida, a mianowicie studium o skutkach zjawiska sugestii i naśladownictwa oraz program spostrzeżeń nad dzieckiem od urodz. do Był to poradnik ułatwiający poznanie dziecka. Można go uznać za początek rozwoju nowoczesnej opartej na systematycznych badaniach eksperymentalnych psychologii dzieciństwa i psychol. wychowawczej w Polsce. PROGRAM, (na czym opierał się program Dawida?) Program Dawida zawierał opracowany przez niego kwestionariusz do obserwacji i prowadzenia spostrzeżeń nad dzieckiem, była to metoda dostępna przez każdego wychowawcę. Kwestionariusz zawierał następujące zagadnienia: - rodzina, wychowawcy, otoczenie - dziecko, czynniki fiz., stan zdrowia - zmysły - pamięć, kojarzenie - uwaga, spostrzegawczość - zasób doświadczeń i wyobrażeń - wyobraźnia - rozum - mowa - uczucia - ruchy. W ten sposób zaczęły się studia doświadczalne nad dziećmi. W 1893r. kwestionariusz został w przeglądzie pedagogicznym z informacjami jak należy dzieci wypytywać, jak szeregować, segregować i obliczać materiał, jak prowadzić kartę danych osobistych dziecka. W ten sposób udało się zorganizować przy pomocy nauczycieli obszerniejsze i systematyczniejsze badania, czego rezultatem stała się praca Dawida pt.: „Zasób umysłowy dziecka przyczynek do psychologii doświadczalnej.” Opracowuje i analizuje w niej zasób doświadczeń i wyobrażeń dziecka, a także uzasadnia potrzebę i znaczenie badania dotyczącego dzieci polskich. Porównuje wyniki badań dzieci niemieckich i amerykańskich i przedstawia własne badania dotyczące dzieci polskich. Z badań wynika, że u dzieci nie można zauważyć istotnych różnic czynniki narodowościowe nie są czynnikiem rozwoju dzieci - swymi badaniami przeciwstawia się skrajnemu natywizmowi. W końcu XIXw jego dzieła były b. popularne w sensie naukowym jak i w dziedzinie podnoszenia kultury i wiedzy pedagogicznej szerokiego ogółu nauczycielstwa polskiego. Kilkanaście lat później zagadnieniom tym poświęcił wiele miejsca w ks. pt.: „Inteligencja, wola i zdolność do pracy” - jest inicjatorem zastosowania badań nad dziećmi met. testów, których szereg sam opracował. Rozgłos zyskał tzw. test obrazkowy przeznaczony do rozpoznawania inteligencji przy pomocy badania sprawności dzieci w myśleniu przyczynowo-skutkowym; nazwał ją metodą przyczyn i skutków. Drugą obok psychol. rozwoj. i wychow. dziedziną, której Dawid poświęcił dużo wysiłku było nauczanie początkowe i jego metodyka. W drugiej poł. XIXw. w metodyce nauczania początkow. materiał nauczania realizowano pod hasłem : „nauki o rzeczach” – przez którą rozumiano nauczanie poglądowe w naucz. początk. zaznajamiano dzieci z ich otoczeniem, rozwijającej i kształtującej spostrzegawczość, zdolność obserwacji dające dzieciom pierwsze elem. wiedzy wtedy, kiedy jeszcze zbyt wczesny rozwój dziecka nie pozwala na systematyczne zaznajamianie z podstawowymi naukami. Dawid pierwszy w polskiej dydaktyce i jeden z pierwszych w dydakt. światowej domagał się oparcia nauczania na poznaniu zmysłowym, umysłowym i na działaln. praktycznej. Co dopiero mogło zagwarantować nauczaniu własną skuteczność. Jedną z najlepszych ówczesnych książek w europie na temat kierunku i metodyki nauczania początkowego jest gruntowna monografia Dawida pt.: „Nauka o rzeczach” wydana w 1892r. Część historyczno-krytyczna tego dzieła poddaje analizie wszystkie kierunki nauki o rzeczach oraz przedstawia jej rozwój. Część teoretyczna traktuje zagadnienia nie tylko z dydaktycznego, ale też z psycholog. punktu widzenia. Autor rozwija zasady i metody nauki o rzeczach oraz jej program wg tzw. zbiorów naturalnych, przedstawia rodzaje lekcji i wreszcie określa miejsce nauki o rzeczach w stosunku do zajęć przedszkolnych i późniejszej nauki szkolnej. Nauka o rzeczach była w owym czasie wyrazem znacznego postępu metodycznego, ale mimo to charakteryzowała się pewną statycznością – zbyt mocno akcentowała oglądanie przedmiotów, a za mało zwracała uwagi na działanie dziecka. Tym czasem psychologia dziecka końcem XIXw. i początkiem XX coraz bardziej podkreślała wrodzony dzieciom pęd do działania i jego rolę w proc. poznawania. Następuje krytyka szkoły tradycyjnej z jej metodami nauczania biernego oraz krytyka statyzmu nauki o rzeczach. Powstają nowe kierunki metodyczne jak: nauczanie całościowe, nauczanie przez działanie, szkoła pracy i inne. Wobec tych nowych poglądów Dawid tylko częściowo zajmuje swoje stanowisko, nie wydaje mu się potrzebne łączenie nauczania z pracą produkcyjną, z pracą fizyczną; uczniowie mogliby odczuwać ją jako przymus. W 1898r. Dawid przerywa swą pedagogiczną twórczość przerzuca się na działalność polityczną. Po upadku rewolucji w 1905r. powraca do pracy naukowej w dziedzinie psychol. i pedagog. Chroniąc się przed prześladowaniami politycznymi przenosi się do Krakowa gdzie rozwija ożywioną działalność. W latach 1910-1913 – wykłada na U. Jagiellońskim i w ogniskach krajowego Związku Nauczycielstwa Ludowego. ** Poglądy na osobowość i system kształcenia nauczycieli Dawida: Osobowości naucz. w związku z problematyką nauczania poświęcił rozprawkę pt.: „O duszy nauczycielstwa”, która stała się najpopul. Jego dziełem wśród nauczycieli. Zastanawia się, jakim powinien być dobry nauczyciel wychowawca, określa zasadnicze rysy ideału nauczyc. wychow. Za istotę powołania nauczycielskiego i warunek wychowawczego uważa „miłość dusz” i „ukochanie wychowanków”, której przedmiotem jest wewnętrzna treść duchowa i jego dobro moralne, jego oświecenie i udoskonalenie. Z tego wychodzą takie cechy nauczyciela jak: poczucie odpowiedzialności, potrzebę doskonałości, świadomości celów wychow., wewnętrzną prawdziwość uczuć i przekonań, zamiłowanie do pracy. Jego wzorzec nauczyciela opiera się na głębokim przemyśleniu spraw wychow. i dużym doświadczeniu pedagogicznym. Cechy osobowości nauczyciela wyróżnione przez niego powtarzają się u wielu późniejszych badaczy, zajmujących się osobow. nauczyc. takich jak: Mysłachowski, Kreutz, Baley, Grzegorzewska, Szuman i inni. Dawid był pomysłodawcą projektu powołania Wyższej Uczelni Pedagogicznej dla kształcenia nauczycieli pod nazwą Polski Instytut Nauczycielski. Dawid szeroko uzasadnia potrzebę, a nawet konieczność powołania do życia takiej uczelni i opracowuje jej cele i program. Cele Instytutu ujmuje następująco: ma być najwyższą szkołą dającą fachowe, teoretyczne, o ile możliwe praktyczne wykształcenie osobowe, tym, którzy zamierzają się poświęcić pracy pedagog. jako nauczyciele i wychowawcy. ma stworzyć ognisko pracy naukowej w dziedzinie pedagogiki i nauk pomocniczych, ułatwić pracę i dawać do niej inicjatywę. być ośrodkiem, który oddziaływałby na ogół, przyczyniał się do budzenia pedagogicznej świadomości, do rozpowszechniania nowych na tym polu zdobyczy, do krytyki istniejących urządzeń i metod oraz do inicjatywy reform. Instytut projektowany przez Dawida miał kształcić nauczycieli, ale też miał być ogniskiem pracy naukowej, upowszechniać wiedzę pedagogiczną, miał promieniować na masy społeczne. Śmiałe projekty i pomysły Dawida były częściowo realizowane w Polsce po 1918r.(po I wojnie światowej). Jego publikacje i opracowane projekty, wskazują jak wysoko cenił pozycje i funkcje zawodu nauczycielskiego oraz nauk pedagogicznych. Jego projekty do dziś są pouczające. Dawid był inicjatorem naukowej psychol. rozwoj. i wychow. w Polsce. Jako badacz i myśliciel pedagogiczny, działacz oświatowy i społeczno-polityczny ma swoje znakomite miejsce w dziejach pedagogiki polskiej.

O duszy nauczycielstwa - Jan Władysław Dawid.pdf. Wprowadzenie do psychologii_Sternberg.pdf. Krukowski.pdf. Jan Waszkiewicz - Jak Polak z Polakiem. Szkice o kultu

Cena wydawcy: złpozycja niedostępna × 1 / 1 Opis książki:Przepraszamy bardzo, pozycja nie ma jeszcze opisu. Książka "O duszy nauczycielstwa. Opracował Edward Walewander" - Jan Władysław Dawid - oprawa miękka - Wydawnictwo Katolicki Uniwersytet Lubelski, KUL. Bądź pierwszy - Oceń, napisz recenzję/opinię [+]

Jan Władysław Dawid (26. juni 1859 i Lublin – 9. juli 1914) var lærer, psykolog, pioner inden for pædagogisk psykologi og eksperimentel pædagogik i Polen . Han var underviser ved Flying University (nu kendt som Society for Educational Courses , også kendt som The Society for Science Courses ) [1] i Warszawa . Siden har han haft adskillige andre roller, herunder redaktør af en række polske tidsskrifter, såsom Educational Review (Przegląd Pedagogiczny) (1889-1897), Voice (Głos) (1900-1905) og Social Review (Przegląd Społeczny) (1906-1907) .[1] [2] Dawid studerede jura ved Warszawa Universitet fra 1872 og tog efter sin eksamen videre til Leipzig og Halle, Sachsen-Anhalt fra 1882 til 1884 for at studere naturvidenskab. Der var han stærkt påvirket af W. Wundt og H. Ebbinghaus. Hans største fordele var på grundlag af empirisk psykologi at udbrede ideen om at udføre eksperimentel forskning på børn, om deres opfattelser og begreber om verden, deres tænkning og intelligens, samtidig med ideen om at udvikle et barns sind, dets vilje og handlingsevner. Disse ideer blev spredt gennem både udførelsen af ​​systematisk forskning, involvering i den talrige gruppe af samarbejdspartnere, ved at skrive bøger om disse undersøgelser, udvikle deres egen forskning og ved at oversætte bøger fra mange sprog. Davids interesse for spørgsmål relateret oprindeligt til uddannelse, som havde udviklet en base i videnskabens arbejde (1892). [1] [2] Hans mange påvirkninger inden for uddannelse, mens han var i Tyskland omfattede skikkelser som Wilhelm Dilthey , A. Lichtwark ,WT Preyer og W. Rein . [1] Da Dawid vendte tilbage til Warszawa, lavede Dawid sin første udgivelse i 1887: Program for psyko-pædagogiske observationer af børn fra fødslen til 20-årsalderen. Dette var også den periode, hvor han begyndte at oversætte tyske, russiske, franske og engelske tekster til polsk og begyndte en af hans hovedværk Object Lessons (udgivet 1891). [1] I 1889 giftede han sig med Jadwiga Szczawińska , lærer og grundlægger af Flying University . [3] [4] På grund af stor politisk aktivitet i Polen på det tidspunkt og vanskeligheder med finansiering (Dawids stilling som redaktør af Głos sluttede i 1905) akkumulerede desværre til sidst Jadwigas liv i 1910 og efterfølgende forværring af Dawids helbred. [1] Dawid flygtede senere til Kraków , hvor han nød autonomi fra det tsaristiske politi. I sin O duszy nauczycielstwa (Lærernes sjæle) (1912) bestemmer Dawid de ideelle karakteristika for en lærer, hans "sjæl". Som den vigtigste blandt dem føler David kærligheden til menneskelige sjæle, og ved siden af ​​det nævner behovet for ekspertise, en følelse af ansvar og forpligtelse, nøjagtigheden af ​​indre og moralsk mod. I sit største arbejde med psykologisk intelligens, viljen og evnen til at arbejde(1911) viser forholdet mellem intelligens, vilje og arbejdsevne, hvilket kunne beskrives som arbejdets glorificering. Dawid mente, at de i stand til og ønsker at kunne - til tre kilder, som leverer menneskeliv. "Know how", det vil sige at have intelligens, "vil" - vilje, "power" - evnen til at arbejde. David vendte tilbage til Warszawa i 1913, fortsatte sine undervisningsaktiviteter og planlagde mange eksperimenter, før han døde i 1914. [1] [2] Han er opført som en af ​​de 100 mest berømte undervisere af International Bureau of Education (IBE). [5]

In 1912 Jan W?adys?aw Dawid published his idea of a teacher’s personality in Polish pedeutology in a book titled “O duszy nauczycielstwa” [“On the spirit of teaching”]. Therein he proposed that the decisive factor in the work of a teacher is substantial knowledge of psychology and pedagogics. Rok wydania: 1946 Wydawnictwo: Nasza Księgarnia Stan: UżywanaRodzaj okładki: Miękka Wymiar: 14x20cm Waga: kg Strony pożółkłe, brzegi stron zakurzone. Oprawa zabrudzona, pożółkła oraz przetarta. Naddarta na krawędziach i grzbiecie. Czytelny druk. Blok książki spójny. Produkt niedostępny Powiadom mnie o dostępności tego produktu Opis Dostawa i płatność Opinie Opis Dostawa i płatność DOSTAWA Zamów do godziny 10:00, a Twoje zamówienie wyślemy najpóźniej w kolejnym dniu roboczym. W przypadku książki nowej termin ten może się wydłużyć o 2 dni robocze. FORMY DOSTAWY Paczkomat InPost 14,99 zł Kurier24 InPost 13,99 zł Kurier za pobraniem 23,99 zł Orlen Paczka 10,99 zł Kurier48 Poczta Polska odbiór w punkcie 10,28 zł Kurier48 Poczta Polska 10,66 zł Odbiór osobisty Lubień 0,00 zł Darmowa dostawa przy zamówieniu od 200 zł. FORMY PŁATNOŚCI online – szybkie transfery online - PayPal (należy wpisać e-mail odbiorcy: [email protected]) przelew tradycyjny płatność przy odbiorze gotówką lub kartą Opinie Nie dodano jeszcze żadnej opinii. Musisz być zalogowanym użytkownikiem, aby dodawać opinie o produktach. ZALOGUJ SIĘ Inne tego autora Inne tego wydawnictwa Sklep wykorzystuje pliki cookies. Umożliwiają one sprawne działanie strony, narzędzi analitycznych, reklamowych i społecznościowych. Szczegóły na ten temat znajdziesz w Polityce Prywatności i Polityce cookies. Ustawienia cookies możesz zmienić w preferencjach swojej przeglądarki internetowej.

Jeden z najwybitniejszych twórców polskiej pedeutologii – Jan Władysław Dawid – w swoim dziele O duszy nauczycielstwa pisał, że: „Istotą nauczycielskiego powołania jest miłość dusz ludzkich”. Ta miłość do wychowanków stanowiła dla autora fundament ef

In 1912 Jan Władysław Dawid published his idea of a teacher’s personality in Polish pedeutology in a book titled “O duszy nauczycielstwa” [“On the spirit of teaching”]. Therein he proposed that the decisive factor in the work of a teacher is substantial knowledge of psychology and pedagogics. In his idea of the “spirit of teaching

Jan Władysław Dawid w swojej rozprawie O duszy nauczycielstwa stawia pytania o to, jakie cechy sprawiają, iż ktoś jest nauczycielem z powołania, co decyduje o wychowawczym sukcesie. Cała rozprawa opiera się na wskazaniu i opisie trzech predyspozycji nauczyciela, które są niezbędnymi warunkami wychowawczego wpływu. Są nimi:

Sprawdź notatkę Jan Władysław Dawid - referat. i pobierz ją za darmo z naszego serwisu. Powodzenia w nauce! Ta witryna wykorzystuje pliki cookie, dowiedz się więcej .

Dał temu wyraz Sobór Watykański II w deklaracji o wychowaniu chrześcijańskim: "Piękne i wielkiej doniosłości jest powołanie tych wszystkich, którzy pomagając rodzicom w wypełnianiu ich obowiązkom i zastępując społeczność ludzką podejmują w szkole zadania wychowawcze; powołanie to wymaga szczególnych przymiotów umysłu i

Dawid později uprchl do Krakov kde požíval autonomie carské policie. V jeho O duszy nauczycielstwa (Duše učitelů) (1912) Dawid určuje ideální vlastnosti učitele, jeho „duše“. Jako nejdůležitější z nich David cítí lásku lidských duší a vedle ní zmiňuje potřebu dokonalosti, pocitu odpovědnosti a závazku, přesnosti O duszy nauczycielstwa Tytuł: O duszy nauczycielstwa Twórca: Dawid, Jan Władysław (1859-1914) Dawid, Jan Władysław (1859-1914) DBN, Nauczyciele - etyka.

System oparty na etyce i psychologii; Etyka umożliwia wyznaczanie celów; Psychologia wyznacza środki Naczelny cel wychowania: kształtowanie moralnego charakteru; Główne środki: wyrobienie karności, nauczanie wychowujące; Naczelny cel wychowania: kształtowanie moralnego charakteru; Główne środki: wyrobienie karności, nauczanie

Im bardziej nauczyciel jest otwarty na swoich wycho-wanków, na poglądy o świecie, na podmiotowość dziecka, na gotowość do 20 Por. J.W. Dawid, O duszy nauczycielstwa, Warszawa 1912. 21 Z. Kosyrz, Osobowość wychowawcy, Warszawa 1999, s. 26.

Jan Władysław Dawid wskazywał na miłość dusz ludzkich, potrzebę doskonało-ści, odpowiedzialności i obowiązku oraz wewnętrzną prawdziwość i moralną odwagę3. Do Dawida nawiązywał w swoich rozważaniach Mieczysław Kreutz, uzupełniając wymienioną powyżej „miłość dusz ludzkich” o skłonność do spo- Ybvy.